Murat MENTEŞ - Ruhi Mücerret

1974 İstanbul doğumlu Murat MENTEŞ, Korkma Ben Varım adlı romanıyla 2009 Türk Yazarlar Birliği roman ödülünü almıştır. Dublörün Dilemması adlı romanı da vardır. Son yıllarda popüler olan yazar, afillifilintalar.com. da da yazmaya devam etmektedir.

Fantastik, mizah tarzındaki romanlarında ortalama yüz başlık altında yazan M.Menteş'in roman kahramanlarının adları da ilginçtir. 

Ruhi Mücerret, yüz yaşında, evinde çiçek bakan, güvercinlere yem atan, camiye giden, yaşayan son İstiklal Savaşı gazisi olarak şehirlerin düşman işgalinden kurtuluş günleri kutlamalarında tüm yurttaki törenlere giden çılgın düşünceli bir yaşlı adam. Hatırını kıramayacağı bir dostunun, ölüm döşeğinde tanımadığı bir kişiyi öldürmesini istemesi üzerine yaşadığı olaylar anlatılır romanda.

Mizah yapmak, yazmak zeka gerektiren bir şey bence. Murat Menteş'te her ne kadar kendini sıradışı bir yazar olarak görmese de, yazdıkları gerçekten sıradışı.

Kitap, 318 sayfa, April Yayıncılık tarafından Mart 2013'te yayımlanmış, elimdeki ise Ağustos'ta yayımlanan 6. baskısı.

Yeni yazarlarla tanışmakta çekimser olanlara özellikle sesleniyorum; Ruhi Mücerret'i okuyun, beğeneceksiniz.



Kitaptan Alıntılar:


Akranım olan iki zat dehşetli kavgaya tutuşmuş. Güçleri yettiğince, birbirlerine vurmuşlar, ağır cisimleri fırlatmışlar. İkisi de yaralı, kan revan içinde. Tutuklanıyorlar. Komiser soruyor: ''Problem neydi, niye dövüştünüz?''
İhtiyarlardan ikisi de hatırlayamıyor. Sıfır. Tamamen unutmuşlar.
Bu olayı televizyonda mı izledim, rüyada mı gördüm, yoksa bizzat yaşadım mı hatırlayamıyorum. (s.48 )


.Öğle ezanının okunmasına 10 saniye..Caminin bahçesindeki banklardan birinde oturuyorum. Yanımda, Avni Vav. Metalik mavi gözleri ve gümüş kablo yumağına benzeyen sakallarıyla melek ve robot karışımı bir ihtiyar.
Cami, terminal gibidir. Cemaatin, çoğunluğu teşkil eden yaşlı üyeleri, öbür dünyaya gitmek üzere burada her gün 4-5 defa toplanır. Fakat camide daima rötar vardır. Ecel, beklendiği yere bile davetsiz misafir sıfatıyla gelir. (s.64 )


Buz kesmiş çimlerde sırtüstü yatıyordum. Uzaydan görülebilecek büyüklükte bir kan lekesinin ortasında. Etraf ıssızlaşmıştı. Uçuşan kar taneleri, patlamış mısır iriliğindeydi. araba çarpmış kardan adama benziyordum. Tatlı bir uyuşukluğa kapılmıştım. Uyku bastırıyordu. Ölmek, zannettiğimden çok daha kolaymış. Nihayet... (s.143)